Ruchy i stowarzyszenia

Prace remontowe

Inne

Wyszukaj

Msze Św. niedzielne:

06:30
08:00
09:30
11:00 – suma; w II i IV niedziele miesiąca - chrzty
12:30 – z udziałem dzieci
14:00 -oprócz lipca i sierpnia
17:00 – akademicko-młodzieżowa
19:00

Msze Św. codzienne:

06:30
07:30
12:30
18:00

Msze Św. codzienne w lipcu i sierpniu:

07:00
07:30
18:00

Kancelaria:
wtorek – piątek 10:00 – 12:00
oraz 16:00 – 17:30
- w I piątki miesiąca - nieczynna
sobota - 10:00 – 12:00

W lipcu i sierpniu:
wtorek - piątek
16:00 - 17:30

Kontakt:

tel. dyżurny:
+48 517 401 639

e-mail:
olsztyn.nspj@archwarmia.pl

Święta Małgorzata M. Alacoque i objawienia

Wpisany przez Dawid Cieszyński

niedziela, 18 listopada 2007 01:21

Życie i działalność św. Małgorzaty Alacoque

22 lipca 1647 Małgorzata urodziła się jako piąte dziecko Klaudiusza Alacoque [wym. Alakok], notariusza z Verosvres we Francji. Trzy dni później, 25 lipca, została ochrzczona.
1656 Przyjęła I Komunię świętą u sióstr klarysek urbanistek w Charolles.
1669 Otrzymała sakrament bierzmowania. Do imienia Małgorzaty dodała wtedy imię Maria. Tak nazywano ją później w zakonie.
1671 W wieku 24 lat wstąpiła do Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (sióstr wizytek) w Paray-le-Monial.
1672 Złożyła śluby wieczyste. Od tej chwili aż do śmierci siostra Małgorzata Maria obdarzona została szczególną łaską obecności Bożej, którą otrzymują tylko dusze uprzywilejowane.
1673-1675 Okres tzw. Wielkich Objawień Pana Jezusa, który ukazał Małgorzacie Marii swoje Najświętsze Serce. Nasz Zbawiciel wyraził pragnienie, by siostra Małgorzata Maria upowszechniała nabożeństwo do Serca Jezusowego. Objawienia, jakich dane jej było doznać, zapisała w Pamiętniku duchowym. Prowadziła go na polecenie swego spowiednika i matki przełożonej.
1684 Małgorzata Maria została wybrana na zastępczynię przełożonej klasztoru w Paray-le-Monial. Otrzymała urząd mistrzyni nowicjatu. Wychowała wiele młodych dziewcząt do życia zakonnego.
1685 Wraz ze swoimi nowicjuszkami poświęciła się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa (pierwszy publiczny kult).
1688 Małgorzata Maria doznała łaski wizji, podczas której posłannictwo otrzymały siostry Nawiedzenia i ojcowie jezuici. Od tej chwili mieli szerzyć kult Najświętszego Serca Jezusa.
17 X 1690 Siostra Małgorzata Maria umarła w opinii świętości.
18 IX 1864 Beatyfikacja siostry Małgorzaty Marii przez papieża Piusa IX.
13 X 1920 Kanonizacja powiernicy Serca Bożego przez papieża Benedykta XV.

Wyjątkową rolę w życiu św. Małgorzaty Marii odegrały cztery objawienia zwane wielkimi. Jezus ukazywał się jej już wcześniej, lecz w latach 1673-1675 w zakonie Sióstr Nawiedzenia w Paray-le-Monial czterokrotnie objawił się z zamiarem przybliżenia istoty kultu swego Serca. Zbawiciel życzył sobie, by czczono Je jako symbol Jego nieskończonej miłości do ludzi. Apostołce powierzył specjalną misję. Miała mówić ludziom o wielkim skarbcu miłości, jakim jest Serce Jezusa. Jej zadanie polegało na uświadomieniu ludziom konieczności zadośćuczynienia i wynagradzania Jezusowi za nasze grzechy.

Objawienie pierwsze:

Pierwsze z wielkich objawień miało miejsce 27 grudnia 1673 r., w uroczystość św. Jana Ewangelisty. Jezus niespodziewanie ukazał się siostrze Małgorzacie Marii podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Odsłonił przed skromną zakonnicą tajemnice swego Boskiego Serca. Jezus tak objawił wielką miłość do człowieka: "Moje Boskie Serce goreje tak wielką miłością ku ludziom, a zwłaszcza ku tobie, że nie może już powstrzymać w sobie płomieni tej gorącej miłości. Musi je rozlać za twoim pośrednictwem i ukazać się ludziom, by ich ubogacić drogocennymi skarbami, które ci odsłaniam, a które zawierają łaski uświęcające i zbawienne, konieczne, by ich wydobyć z przepaści zatracenia". Po tych słowach Jezus ukazał zakonnicy swoje bijące Serce, a następnie zażądał jej serca. Oddała Mu je z radością, a On zanurzył je w swoim Sercu, po czym zwrócił Małgorzacie Marii "jako płomień gorejący w kształcie serca". Powiedział, że jest to drogocenny zadatek Jego miłości, która trawić będzie ją do ostatniej chwili. Od tej pory zakonnica miała odczuwać w swoim sercu nieustający ból, który narastał w każdy pierwszy piątek miesiąca.

Objawienie drugie:

Niedługo później siostra Małgorzata Maria doznała drugiego objawienia. Pewnego dnia udała się do kaplicy klasztornej, gdzie Zbawiciel już na nią czekał. Zobaczyła wtedy po raz kolejny Serce Jezusa. Zdawało się Ono spoczywać na tronie z ognia i promieni. Św. Małgorzata mogła nawet dostrzec ranę zadaną włócznią. Serce otaczała korona cierniowa, a u góry wieńczył Je krzyż. Jezus zażądał, by Małgorzata Maria przyprowadziła siostry i braci do Jego Serca. Polecił też powiedzieć ludziom, że ich kocha oraz że czeka na ich miłość. Jezus otworzył Serce przed nią, aby ludzie czerpali z Niego bogactwo miłości i miłosierdzia oraz łaski uświęcenia, potrzebne w drodze do Odkupiciela. "To nabożeństwo jest ostatnim wysiłkiem mojej miłości i będzie dla ludzi jedynym ratunkiem w tych ostatnich czasach" - oznajmił Jezus siostrze Małgorzacie Marii.

Objawienie trzecie:

2 lipca 1674 r. siostra Małgorzata Maria zatopiona w modlitwie przed tabernakulum, nawet nie przeczuwała, co się zaraz wydarzy. Nagle pojawił się przed nią Pan Jezus. Z Jego ran biła niezwykła jasność. Światło rany Serca rozrosło się, a Pan zaczął mówić o niewdzięczności, jaką Mu ludzie odpłacają za Jego miłość. Sprawia mu to większą udrękę niż wszystkie cierpienia, których doznał w trakcie swego ziemskiego życia. "Przynajmniej ty staraj się mi zadośćuczynić, o ile to będzie w twojej mocy, za ich niewdzięczność" - Zażądał, by przyjmowała Komunię św. tak często, jak tylko może, a zwłaszcza w każdy pierwszy piątek miesiąca. Chrystus polecił jej także modlitwę każdej nocy z czwartku na piątek między godz. 23.00 a 24.00. Siostra Małgorzata Maria uczestniczyła w ten sposób w śmiertelnym smutku Chrystusa, który stał się Jego udziałem w Ogrodzie Oliwnym.

Objawienie czwarte:

Do najważniejszego z objawień doszło 19 czerwca 1675 r., w oktawie Bożego Ciała. Św. Małgorzata Maria klęczała przed Najświętszym Sakramentem, kiedy ujrzała Pana Jezusa. Odsłonił On swe Serce i powiedział: "Oto Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, że niczego nie szczędziło, aż do wyczerpania i wyniszczenia się, by im dać dowody swej miłości. A w zamian od większości ludzi doznaję tylko niewdzięczności przez nieuszanowania i świętokradztwa, przez oziębłość i pogardę, z jaką się odnoszą do Mnie w tym Sakramencie miłości". Podczas tego objawienia Jezus zażądał, aby w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała odbywała się szczególna uroczystość ku czci Jego Serca i aby w tym dniu przystępowano do Komunii św. oraz uroczyście wynagradzano zniewagi, jakich Serce Jezusowe doznaje od ludzi.

Pewnego dnia do kaplicy klasztoru wizytek w Paray-le-Monial Najświętszą Ofiarę przyszedł sprawować o. Klaudiusz, młody jezuita. Ujrzawszy go siostra Małgorzata Maria usłyszała w duszy słowa Chrystusa: "Oto ten, którego ci posyłam". Tak w jej życiu pojawił się przewodnik duchowy zapowiedziany przez Pana Jezusa.
Klaudiusz de la Colombiere urodził się w 1641 r. Po święceniach kapłańskich trafił w 1675 r. do Paray-le-Monial, gdzie został przełożonym domu zakonnego jezuitów i spowiednikiem w klasztorze wizytek. Od początku dostrzegł, że siostra Małgorzata Maria jest obdarzona szczególnymi łaskami. Dzięki ojcu Klaudiuszowi zakonnica odnalazła spokój wewnętrzny. Przewodnik duchowy umocnił ją w przekonaniu, że objawienia pochodzą od samego Chrystusa. Pod wpływem rozmów z siostrą Małgorzatą Marią ojciec Klaudiusz stał się niestrudzonym apostołem nabożeństwa do Serca Jezusowego.
Ojciec Klaudiusz zmarł w 1682 r. w wieku 41 lat. Dwa i pół wieku później, w 1929 r., został ogłoszony błogosławionym. Jego kanonizacji dokonał papież Jan Paweł II 31 maja 1992 r.

W trakcie objawień Pan Jezus przekazał siostrze Małgorzacie Marii przyrzeczenia skierowane do czcicieli Jego Serca. Zakonnica opisała je w listach. Już po jej śmierci rozproszone informacje zebrano w słynne 12 obietnic.

Czcicielom Swego Serca Pan Jezus obiecał:

1.Dam im wszystkie łaski potrzebne w ich stanie.
2.Zgoda i pokój będą panowały w ich rodzinach.
3.Będę ich pocieszał we wszystkich ich strapieniach.
4.Będę ich bezpieczną ucieczką za życia, a szczególnie przy śmierci.
5.Wyleję obfite błogosławieństwa na wszystkie ich przedsięwzięcia.
6.Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło nieskończonego miłosierdzia.
7.Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
8.Dusze gorliwe dojdą szybko do wysokiej doskonałości.
9.Błogosławić będę domy, w których obraz mego Serca będzie umieszczony i czczony.
10.Kapłanom dam moc kruszenia serc najzatwardzialszych.
11.Imiona tych, co rozszerzać będą to nabożeństwo, będą zapisane w mym Sercu i na zawsze w Nim pozostaną.
12.Przyrzekam w nadmiarze miłosierdzia Serca mojego, że wszechmocna miłość moja udzieli tym wszystkim, którzy komunikować będą w pierwsze piątki przez dziewięć miesięcy z rzędu, łaskę pokuty ostatecznej, że nie umrą w stanie niełaski mojej ani bez sakramentów i że Serce moje stanie się dla nich bezpieczną ucieczką w godzinę śmierci.

Szczególnie ważna jest obietnica dwunasta, zwana Wielką. Jezus zapowiada w niej największą łaskę, jakiej człowiek może dostąpić na ziemi - śmierć w stanie łaski uświęcającej. Jej warunkiem jest godne przyjmowanie Komunii św. przez dziewięć kolejnych pierwszych piątków miesiąca. Wielka Obietnica jest niezwykła. Daje wyraz najwyższej troski Pana Jezusa o nasze zbawienie i dowód Jego wielkiego miłosierdzia. Powinniśmy pamiętać, że dwunastą obietnicę złożył Chrystus w akcie wyjątkowej hojności - w "nadmiarze miłosierdzia Serca swojego".
Wielka Obietnica wlała nadzieję w dusze rzeszy wiernych i znacznie przyczyniła się do ożywienia pobożności. Ludzie gorliwie przystąpili do praktyk pierwszopiątkowych. Dziś każdy z nas zna sentencję: "Kto dziewięć piątków odprawi jak trzeba, nie umrze w grzechach, lecz pójdzie do nieba".
Do Komunii św. trzeba przystępować w kolejne pierwsze piątki miesiąca. Jeżeli zdarzy się, że np. z powodu choroby nie możemy w kolejny pierwszy piątek przyjąć Ciała Pana Jezusa, to naszą nowennę trzeba rozpocząć od nowa. Ważna jest także intencja Komunii św., którą w tym dniu przyjmujemy jako wynagrodzenie Bożemu Sercu za grzechy i zniewagi, jakie spotykają Je w Najświętszym Sakramencie.

Godzina Święta

To nocne czuwanie wskazał Małgorzacie Marii Pan Jezus podczas trzeciego objawienia w 1674 r.
Pan Jezus powiedział wówczas: "A we wszystkie noce z czwartku na piątek dam ci uczestnictwo w tym śmiertelnym smutku, który odczułem w Ogrodzie Oliwnym. I żeby Mi towarzyszyć w tej pokornej modlitwie, którą zanosiłem wówczas do mego Ojca wśród wszystkich Moich udręczeń, będziesz wstawać między godziną jedenastą a północą, by w ciągu godziny klęczeć wraz ze Mną z twarzą pochyloną ku ziemi. A czynić to będziesz tak dla uśmierzenia gniewu Bożego, błagając o miłosierdzie tak dla grzeszników, jak dla złagodzenia w pewien sposób goryczy, którą czułem z powodu opuszczenia Apostołów, tak iż musiałem czynić im wyrzuty, że nie mogli czuwać ze mną jednej godziny".
Godzina Święta jest wynagrodzeniem Chrystusowi za nasze grzechy. Praktykujemy ją za przykładem św. Małgorzaty Marii, oddając się modlitwie i rozmyślaniom o męce Chrystusa przez godzinę w nocy z czwartku na piątek.

Święto Serca Jezusowego

Podczas czwartego objawienia siostra Małgorzata Maria usłyszała od Jezusa słowa, które stawiały ją wobec zadania, zdawałoby się, niewykonalnego.
Pan Jezus mówił o lekceważeniu, obojętności i wzgardzie, jakie okazują Mu ludzie w zamian za Jego miłość, po czym powiedział: "Żądam od ciebie, żeby pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała był poświęcony na szczególną uroczystość ku uczczeniu mojego Serca, aby w tym dniu przystępowano do Komunii św. i składano uroczyste wynagrodzenie przez publiczne akty przebłagania, ażeby naprawić zniewagi, jakich to Serce doznało podczas wystawienia na ołtarzach." Za tymi słowami kryło się wezwanie do ustanowienia Święta Serca Jezusowego i upowszechnienia kultu Serca Jezusa w całym Kościele. Św. Małgorzacie Marii przypadło w udziale zapoczątkowanie tego dzieła.
Jako pierwsze zezwolenie Rzymu na odprawianie Mszy św. ku czci Serca Jezusa w kościołach swego zakonu otrzymały w 1687 r. francuskie wizytki. W 1765 r. Kongregacja Obrzędów zezwoliła na obchodzenie święta Królestwu Polskiemu w odpowiedzi na memoriał biskupów polskich wystosowany do papieża Klemensa XIII. W 1856 r. papież Pius IX ustanowił Święto Serca Pana Jezusa w całym Kościele.

"Odpowiadajcie Mu zatem miłością na miłość i nigdy nie zapominajcie o Tym, którego miłość do was pchnęła aż do śmierci."

Poprawiony: piątek, 07 grudnia 2007 00:34

Menu